Ne bu haber acaba diye merak ediyor musunuz? İyi habere
gelmeden o kadar da iyi olmayan başka şeyler anlatmam lazım önce.
(Öncelikle bu yazıya burcumda gerçekleşen Akrep yeni ayında
başladığımı belirteyim. Dün dolunay olduğuna göre tam iki haftadır bir satır
bile yazmamışım. Geç olsun güç olmasın diyerek yarım kalan yazımı tamamlıyorum
şu anda.)
Her şey 19 Ekim’de gerçekleşen Terazi yeni ayında başladı.
Hayatımın en mutlu olduğum dönemlerinden biriydi. Antalya’daki ilk yoga dersim
bu yeni aya denk gelmişti. Daha önce Hindistan’dan başlamak üzere değişik
yerlerde yoga dersi vermiştim ama bu seferkinin anlamı başkaydı benim için. Bu
bir yoga stüdyosunda verdiğim ilk dersti. Üstelik bu stüdyo benim de 2 yıl
boyunca düzenli öğrencisi olduğum yoga hocamın çok sevdiğim stüdyosuydu. Aynı
gün Nepal’den gelen Türk hocaların verdiği bir meditasyon kursuna başlamıştım
ve o akşam yeni ayı bir kirtanla kutlamıştık. Evet, kulağa inanılmaz geliyor,
Antalya’da kirtan! Ertesi gün stüdyodaki bir hocanın gelememesi sebebiyle onun
yerine bir ders verdim ki muhteşemdi. Ders bittiğinde kendimi o kadar iyi ve
tatmin olmuş hissettim ki bunu yoga eğitmenliğini seçmekle ne kadar isabetli
bir karar verdiğime dair bir işaret olarak aldım. Sonraki sabah muhteşem bir
manzarada uzun zamandır özlediğim hocamın yoga dersine katıldım. Ordan
meditasyon kursuna gittim. Her şey çok ama çok güzel gidiyordu. Hayalini
kurduğum yaşamı yaşamaya başlamıştım nihayet. Ta ki yeni ay sabahı dizimde hissettiğim
küçücük rahatsızlık ciddi bir ağrıya dönüşene kadar. O akşam dizim şişmeye
başladı. Sabah uyandığımda sağ dizim ve bacağım solun iki katı büyüklüğündeydi
ve inanılmaz ağrıyordu. Zorlukla hareket edebiliyordum. Pazar günü olması
sebebiyle acıya katlanıp Pazartesi bir uzmana gitmeye karar verdim. Dizime
koyduğum buzlarla ağrımı hafifletmeye çalıştım. Fiziksel olarak ağrıyla
uğraşırken zihnim başka bir şeyle meşguldü; 1,5 yıldır düzenli bir işte
çalışmıyordum ve sigortam yoktu!
Ertesi sabah beni hastaneye götürmek için gelen arkadaşımın
arabasına binmek üzere apartmanın merdivenlerinden inerken acıdan ağlıyordum.
Arabaya binmek ayrı bir dertti. Dizimin kımıldamasına sebep olabilecek herhangi
bir hareket gözümden yaş getirecek kadar büyük bir acıya sebep oluyordu. Büyük
zorlukla ulaştığım ortopedist muayenesinde doktorun yaptığı “ İnsanlar neden
spor yapıyor anlamıyorum; bugüne kadar bir tane bile sağlıklı sporcu görmedim!”
esprisine gülerken bile acıdan kıvranıyordum. Dizimde artrit oluşmuş, minisküsüm
yırtılmış olabilirdi, ya da gut hastasıydım. Gut hastalığı kan testiyle elendi,
minüsküs için bekleyecektik, artrit için ilaç yazıldı. Arkadaşım ihtiyacım olan
şeyleri ve ilaçlarımı alıp beni eve bıraktı. Böylece yattığım günler başladı.
Buraya küçük bir not düşmek istiyorum. Aynı dönem annem de
diziyle ilgili bir problem yaşadığı ve yürümekte zorluk çektiği için durumu ona
söyleyip üzmek istemediğimden durumdan haberi yok. Şu an bu satırları okuyorsan
üzgünüm anneciğim, merak etme, iyiyim şimdi.
Salı sabah kalktığımda sol dizimde sağ kadar şişmişti ve
hareket edemiyordum. Dizlerde buz, tuvalet ve yemek ihtiyaçlarını minimuma
indirerek hiç kıpırdamadan yatıyor, dizi, film ne varsa izliyordum. Bir yandan
da düşünüyordum, bedenimde neler oluyordu?
Sık hastalanan biri değildim ve hayatımın hiçbir evresinde bu
tarz fiziksel acı yaşamamıştım. Acı eşiğimin yüksek olduğunu düşünürdüm (En
azından o zamana kadar). Her türlü fiziksel hastalığın kaynağının -genetik
olduğu söylenen hastalıklar da buna dahil- psikolojik olduğuna inanırdım(Buna
hala inanıyorum.) Ne var ki bu görüşümü içinde bulunduğum durumla
bağdaştıramıyordum o an. Olay olduğunda depresyonda filan değildim, aksine
kendimi çok ama çok iyi hissediyordum.
Acaba bilinçaltımda “Çok güldük, aman başımıza bir şey gelmesin!” tarzı
yanlış bir inanç mı vardı? Vücudun belli bölgelerindeki hastalıklar belli
konulardan kaynaklanıyordu, dizler egoyla ilgiliydi. Acaba istediğim hayatı
nihayet yaşayabildiğim için kibre mi kapılmıştım? Aklımdan bin bir türlü şey
geçiyordu.
Oldum olası mız mız, sürekli hastalanan ve bundan şikâyet
eden insanlardan hoşlanmamışımdır. Bu insanlarla ilgili gözlemim; hastalıkları
onları önemli biri yapıyormuşçasına sürekli hastalıklarından bahsetmeleri ve
anlattıkça bundan adeta zevk alıyor gibi görünmeleri olmuştur. Fazla hastalanmayan biri olarak empati
kuramadığımdan etrafımda böyle biri olduğunda ilk tepkim uzaklaşmak olmuştur
hep. Bu olay başıma gelince fark ettim ki; hastalık insanı gerçekten olumsuz
bir psikolojiye sokuyor. Arkadaşlarım nasıl olduğumu sormak için aradıklarında
ya da yazdıklarında verdiğim cevapları düşünüyorum da; acı, acı, acı, ağzımdan
başka bir şey çıkmıyor! Sanki acı tüm benliğimi ele geçirmiş ve beni tamamen
yok etmiş. Çok ama çok acıyor! Yaşadığımız acıların ne kadarı fiziksel ne
kadarı psikolojik? İkisi arasında fark var mı? Yattığım süre boyunca hastalık
ve acı üzerine düşünecek çokça vaktim oldu.
5 gün kıpırdamadan yattıktan sonra -aldığım ilacın etkisiyle
olsa gerek- yavaş yavaş yürümeye başladım. Her zaman sağlığım için şükreden
biri olmuşumdur ama böyle bir şey yaşadıktan sonra ettiğin şükür başkaymış
gerçekten de. Hayatımızda sahip olduğumuz şeyleri (öncelikle sağlık) oldukça
hafife alıyoruz. Sanki hiç hastalanmayacağız, sevdiğimiz insanlar sonsuza kadar
bizimle beraber olacaklar ve en önemlisi sanki ölmeyeceğiz gibi yaşıyoruz!
Hayatın bize süreli olarak verilmiş bir hediye olduğunu unutuyoruz sık sık.
Hastalık gibi bir durum bunu hatırlatmada oldukça etkiliymiş, kesin bilgi
yayalım!
Hastalık beden farkındalığımı çok farklı bir boyuta taşıdı.
Acı sebebiyle yürürken dizimde, ayak bileğimde, ayak tabanımda, ayak parmaklarımda
hangi noktaların harekete geçtiğini çok net biliyordum artık. Osho’nun bir sözü
vardır, başınız ağrımıyorsa orda olduğunun farkına varmazsınız diye. Çok basit
saydığımız bir şeyin gerçekleşmesi için ne çok şeyin bir araya gelmesi
gerekiyormuş meğer. Ben de ne var ne yok farkına vardım bir bir.
Tam o sıralarda yakın geçmişimde kalmış birinden telefon
geldi ve beni allak bullak etti. Hâlbuki ben bunu geride bıraktığımı sanmıştım,
bırakamamışım. Öfkemin geçen zaman sebebiyle kırgınlığa, hayal kırıklığına ve
üzüntüye dönüşmüş kırıntılarını duydum konuşmamda. İfade edemediğimiz her türlü
duygu içimizde birikip bir şekilde dışarı çıkmanın yolunu araştırıp duruyor ya
hayatımız boyunca, bu hastalığın sebebi de bu muydu acaba; dile getiremediğim
duygularım. Ah bir de bu neden sonuç ilişkisinin dışına çıkamayan zihin var;
mantıklı ve anlamlı bir çerçeveye oturtmak zorundayız her şeyi. Ben de
dedektifim işte, bulmam lazım durduk yerde hasta oluşumun sebebini.
Günler geçtikçe dizlerimdeki ağrılar azalırken dirseklerimdeki
ve ellerimdekiler artmaya başladı. Dizlerimin şişmesinden 2 hafta sonra bir
sabah uyandım ki kenarında çıkan uçuk sebebiyle dudağım Angelina Jolie dudağı x
3, ellerim Trabzon somun ekmeği büyüklüğünde şiş! Sanki ellerimi cayır cayır
yanan ateşe sokmuşum gibi yanıyorlar. O sabah içimden bir şeylerin dışarı
çıkmak için çırpındığını hissettim. Hafta sonu olduğu için acile koştum hemen.
Doktor anlattıklarımın romatizmaya benzediğini söyledi ve uzmana görünmemi
tavsiye etti. O zamana kadar romatizmanın sadece yaşlı insanlarda görülen bir
hastalık olduğunu sanırdım. Pazartesi fizik tıp ve rehabilitasyonun
kapısındaydım. İltihaplı romatizmaya benziyor ama emin olmamız için test
yapmamız gerekiyor dedi doktor. Kan verdim, röntgen ve MR çektirdim ve 2 hafta
sonra çıkacak sonuçları beklemeye başladım.
O ara instagramdan bir mesaj aldım. Aslında mesaj yaklaşık
bir ay önce gönderilmişte ben o gün gördüm. Yoga hakkında bir şey ararken
profilime rastladığını ve ilkokul arkadaşı olabileceğimizi yazmış biri. Cevap verince
anlaşıldı ki ilkokul birde beraber okuduğumuz bir arkadaşım. Sadece çocukluğunu
bildiğiniz ve otuz küsur senedir iletişim kurmadığınız birine kendinizi nasıl
anlatırsınız? Hayatım gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçti resmen ona
anlatırken; okuduğum okullar, yaptığım işler, gezdiğim ve yaşadığım ülkeler,
evliliğim, boşanmam, hayatıma giren insanlar, her şey! Geçmişime bu şekilde
dışardan bakmak çok güçlü duygular uyandırdı içimde.
Bileklerimdeki ağrı geçmese de -kullandığım ilaç etkisiyle
olacak- ellerimdeki şişlik indi günler geçtikçe. Yoga derslerimi vermeye
başladım tekrar. Dersten çıktığım bir Kasım sabahı hava o kadar güzel içim öyle
mutluluk doluydu ki yürüyerek Konyaaltı sahiline gitmeye karar verdim.
Kulaklığımı takmış mutlu mutlu yürürken yolda iki kız yanıma
yaklaştı. Yabancı olduklarını anladım, yol soracaklar herhalde diyerek çıkardım
kulaklığı. İngilizce biliyor musun diye sordular, biliyorum dedim. Sana birkaç
soru sormak istiyoruz dedi bir tanesi, buyrun dedim. Gelecek hakkında ne
düşünüyorsun? Hoppalaaaa, şimdi bu da nerden çıktı diye düşündüm. Sence gelecek
aynı mı, daha iyi mi, daha kötü mü olacak? Daha iyi olacağına inanıyorum dedim.
Sence bu nasıl olacak diye sordu, sen dünyanın daha iyi bir yer olması bir şey
yapıyor musun? Şöyle bir düşündüm, bunu yoga yoluyla yaptığıma inanıyordum,
zaten bu yüzden bu mesleği seçmemiş miydim? Evet dedim. Kız ana fikri bütün
dünya buna inansa, hayat bayram olsa ile John Lennon’un imagine şarkısı
içeriğinde şeyler söylemeye başladı. Söyledikleri çok hoşuma gidiyordu zira
gerçekten hayal ettiğim bir dünyadan bahsediyordu. Elbette konuşma ilerledikçe
onun bir Yehova Şahidi olduğunu anlamıştım ama önemi yoktu benim için, önemli
olan mesajın içeriğiydi. Sonra kız telefonundan bir uygulama açtı, ordaki
takvimde içinde bulunduğumuz güne tıkladı ve “oku” dedi bana. Okumaya başladım;
“İste ve istediğin sana verilecektir, ara ve aradığını bulacaksın, kapıyı çal
ve kapı sana açılacaktır.” O an nasıl hissettiğimin tarifi zor gerçekten ama
evrenin benimle konuşuyor olduğunu yüreğimde bildim. Ayrılmadan bana bir broşür
uzattı, üzerinde “Tanrı’dan iyi haber” yazıyordu. Teşekkür ederek yoluma devam
ettim ve gülmeye başladım, hem de sesli, kahkalar atıyordum. Hastalıktı filan derken
hayatın ne kadar güzel olduğunu unutmuştum ve şükür ki hatırlatma gelmişti.
Madem istediğim verilecekti ben de sıralamaya başladım. Hem de her zaman
yaptığım gibi içimden değil, sesli olarak, söylediklerimi kendim de duyarak.
İçerde tuttuğum yetmişti zira. İlk önce sağlığımı geri istediğimi tahmin
etmişsinizdir. O gün güneşi Konyaaltı sahilinde mantralar söyleyerek
batırdım, evrenin muhteşemliğini tüm varlığımda hissederek.
Birkaç gün sonra çekmecelerde bir şey ararken eski
günlüklerimden birini buldum. Merakla okumaya başladım yazdıklarımı. 16 yaşındaki
Serap’ın bilgeliği beni çok ama çok şaşırttı. Hayatın anlamını ta o zamanlar
sorgulamaya başlamışım meğer. İlerde nasıl biri olacağıma dair müthiş bir merak
duymuşum. Nasıl biri olursam olayım ama “sıradan” olmayayım yazmışım. Sıradan
biri olup olmadığımı düşündüm.
Geçmiş ve gelecekle ilgili böyle güçlü ve duygu dolu
deneyimler yaşarken tesadüf eseri Rus biriyle tanıştım. Sohbet ederken bir süre
Moskova’da yaşadığımdan bahsettim. Bu konuşma beni o günler hakkında düşünmeye
sevk etti. Moskova’da yaşadığım dönem hayatımın en buhranlı dönemiydi (Yogaya
da o zaman başlamıştım.) O kadar büyük bir psikolojik acı yaşamıştım ki;
sonrasında aynı Serap olarak kalamamıştım. O acı insan olarak bu dünyadaki varlığımı
sorgulamama sebep olmuştu ve kendimle -gerçek anlamda- o acı sayesinde
tanışabilmiştim. Elbette yaşadığımız her şeyin şu an olduğumuz insan olmamızda
bir etkisi var ancak o dönem yaşadıklarım kişisel tarihimde bir milat olmuştu
benim için. Bu hastalık süresince yaşadığım fiziksel acıyı düşündüm sonra,
ikisi arasında hiçbir fark yoktu benim için; acı acıydı sonuçta. Bu da yeni bir
dönüşümü mü müjdeliyordu acaba? Tanrı’dan gelen haber iyi miydi gerçekten de?
Not: Kan tahlilleri ve MR da hiçbir anormallik çıkmadı,
doktor bunun neden olmuş olabileceğiyle ilgili bir yorum yapmadı…
